تصورات نادرست از اندازه و سایز بدن
آدم های بسیار ریز بین و موشکاف بدترین دشمن خود هستند، زیرا همیشه درباره خودشان حرف های منفی می زنند. آن ها از بدنشان خجالت می کشند و فکر می کنند عدم تناسب اندام از ارزش و بهای آن ها کم می کند. این گونه آدم ها فکر می کنند قدر و بهای آن ها به ترازویی که روی آن می روند و یا به آینه ای که در آن می نگرند بستگی دارد. در حالی که ارزش آن ها به آن چیزی است که خود واقعی شان است و یا به کارهایی است که انجام می دهند.
آن ها با اندازه بدن خود و آن معیاری که خود تخمین می زنند مشکل دارند و این امر بر روی روابط اجتماعی، کار و تصمیم گیری های روزانه شان تاثیر می گذارد.
در جامعه ای که لاغری را ارزش می داند و بر آن تبلیغ می شود جای تعجب نیست که نارضایتی از فرم بدن در میان کسانی که اضافه وزن دارند و یا چاق هستند، رواج دارد.
تفاوت بین “ایده آل” و ” واقعی” اغلب به تعریف معیار سایز بدن، تعیین ظاهر فیزیکی و پرهیز از موقعیت ها و مکان های اجتماعی می شود.
بخش هایی از بدن که بیشتر باعث نارضایتی می شوند معمولا دور کمر، شکم، ران و باسن هستند. نارضایتی از اندازه و ابعاد بدن معمولا با خود کم بینی و حتی علائم افسردگی همراه است.
خوشبختانه کج فهمی از اندازه و سایز بدن مشکل اقلیتی از افراد است و معمولا شامل کسانی است که اهداف کاهش وزن بسیار زیاد یا اندامی به غایت متناسب و استاندارد دارند.
نارضایتی شدید از فرم و شکل و سایز بدن یک عارضه کلینیکی است که عارضه بد شکلی (BDD) body dysmorphic disorder نامیده می شود که در درصد کمی از زنان چاق رخ می دهد.
افرادی که از بدن خود تصور منفی دارند در مقایسه با کسانی که نگاه مثبتی به بدن خود دارند، کمتر در برنامه کاهش وزن موفق هستند. نتیجه یک تحقیق در دو گروه از افراد ناراضی از فرم بدن و افراد راضی از فرم بدن مشخص کرد که تنها 26 درصد از افرادی که از بدن خود ناراضی بودند موفق به کاهش دو واحد از BMI خود شدند؛ در حالی که این مقدار در گروه مقابل 63 درصد بود.
برنامه های کاهش وزنی که بر روی بهبود ظاهر بدن تاکید می کنند، معمولا پس از مدتی دنبال نمی شوند؛ در حالی که برنامه های کاهش وزنی که بر روی اصلاح رژیم غذایی و دستیابی به سلامتی تاکید دارند بیشتر دنبال می شوند و افرادی که از آن پیروی می کنند، تغییرات مثبت رفتاری دراز مدتی نشان می دهند.
مسائل مربوط به اندازه و ابعاد بدن می تواند بزرگ ترین مانع در راه کاهش و حفظ وزن باشد. زیرا نارضایتی از بدن در پایان برنامه کاهش وزن (در حالی که فرد در برنامه خود موفق بوده است) می تواند سبب اقدامات افراطی و اشتباه در نتیجه بازگشت دوباره وزن شود.
رژیم گیرنده های سخت گیر در مقایسه با کسانی که بیشتر با رژیم غذایی خود سازگاری دارند، بیشتر از شکل بدن و سایز خود ناراضی هستند.
کسانی که سابقه داشتن رژیم سفت و سخت داشته اند، علائمی از اختلال در خلق و خو و نارضایتی از اندازه بدن خود دارند.
درباره شکل بدن خود واقع بین باشید.
در برخی افراد ریز بین و موشکاف اندازه گیری دور کمر و باسن آن ها و اینکه چقدر وزن کم می کنند بسیار مهم تر از کارهایی است که برای یک زندگی سالم و سلامتی خود انجام می دهند. این امر می تواند به یک چرخه نادرست و منفی تبدیل شود. تصویر نادرست از بدن به تصویر نادرست از خود فرد، خود کم بینی و احساس بی لیاقتی منجر می شود. خود کم بینی می تواند سد راه هر برنامه ای برای ایجاد سبک زندگی سالم شود.
شکستن این چرخه می تواند از واقعی درباره ابعاد و اندازه بدن شروع شود.
بین اصطلاح ” ظاهر فیزیکی” (یعنی چیزی که فرد به نظر می رسد) و ” پندار بدنی” (نظری که فرد درباره بدن خود دارد) بسیار تفاوت وجود دارد.
این که هر کسی از برخی از جنبه های بدن خود ناراضی باشد امر شایعی است؛ اما اگر این نارضایتی با پندار و برداشت فرد از خود و ارزش و بهایی که برای خود تعیین می کند، تداخل کند و در تعاملات اجتماعی او ایجاد اختلال کند نیاز به درمان و مشاوره دارد.
برخی پیشنهادات ممکن است برای افراد موشکاف و ریز بین برای اینکه در مورد بدن خود واقع بین باشند کمک کننده باشند مانند:
- فهرستی از ویژگی های خوبی که فرد در زندگی دارد و می تواند به آن ها افتخار کند و ببالد تهیه کند. برای اینکه این ها ارزش های واقعی هستند، نه تصویری که فرد از بدن خود دارد و یا عددی که ترازو نشان می دهد.
- به این فکر کنید که جواهرات گران بهایی در وجودتان است که برخی نقایص نمی تواند آن ها را خدشه دار کند مانند اینکه قوی هستید، در تربیت فرزندتان موفق هستید، حامی خانواده هستید، و یا مدیر موفق یا با تدبیری هستید، کارمند با وجدانی هستید.
- کنترل کردن بدن را متوقف کنید. کنترل کردن روزانه بدن مانند گرفتن پهلو ها با انگشتان و یا دقیق شدن بر روی ران، باسن و شکم در مقابل آینه را متوقف کنید. ( این کار سبب برداشت نادرست و منفی از بدن می شود).
- از تمرکز بر روی یک نقطه تماس خودداری کنید و در عوض کل بدن را برانداز کنید.
- پهلوها و شکم را بین دو انگشت نگیرید و اندازه گیری نکنید؛ چون این عمل دقیق نیست و سبب تصورات باطل بعدی می شود.
- سعی کنید نگاهتان بر بدن و برانداز کردن آن در جلو آینه مختصر باشد.
- مثبت فکر کنید. نظرات انتقادی درباره ظاهر بدن مانند اینکه ” من چاق هستم” و یا ” زشت و وحشتناک به نظر می رسم” فقط برداشت منفی شما درباره بدن را ترویج می دهند. این صحبت های منفی را به حرف های مثبت تبدیل کنید (این رفتار آگاهانه سبب بازسازی افکار بر مبنای دانش، آگاهی و واقعیت می شود). دسته ای از واژه های مثبت درباره افکار و احساسات درباره بدن تهیه کنید و استفاده از زبان منفی را کنار بگذارید. حرف های انتقادی وقتی زیادی گفته می شود. باورپذیرتر و اثرشان همیشگی می شود. وقتی بدنتان را توصیف می کنید به جای واژه های منفی مانند چاق، بدقواره و غیره از وايه های دیگری مانند درشت و بزرگ استفاده کنید. به جای اینکه بگویید بدن مانند یک توده چربی است، بگویید مثلا من 90 کیلو هستم و یا اینکه بگویید من همیشه لباس های تمیز و مرتب می پوشم و امیدوارم لباس های شیک تر و مد روز تری بپوشم.
- با خودتان محترمانه رفتار کنید همان گونه که با یک دوست قابل احترام رفتار می کنید.
- از اندامتان لذت ببرید و اصطلاحا حال کنید. تعاملات اجتماعی بیشتر، به خود اطمینان و دلگرمی دادن، خریدن لباس های جدید، ایجاد روابط جدید اهداف مهم برای افرادی است که از فرم بدن خود ناراضی اند. یک هدف گذاری آگاهانه کمک می کند تا در مورد داشتن احساس بهتر در مورد بدن قدم بردارید. به سایر نکات مثبت و برجسته در ظاهرتان توجه کنید مانند مدل موی سر، آرایش جدید، لباس زیبا و غیره.
- به فعالیت ها و کارهایی که قبلا از آن ها لذت می بردید و اکنون آن ها را ترک کرده اید و کنار گذاشته اید فکر کنید و آن ها را دوباره انجام دهید.
- کارهایی را که می تواند کمک کند تا بهتر از بدنتان لذت ببرید را یادداشت کنید، مثلا ورزش کردن، شرکت در کلاس یوگا، گوش کردن به یک موسیقی آرام بخش، یک حمام داغ، استفاده از یک عطر خوشبو و غیره کمک می کند تا احساس خوبی از بدن خود داشته باشید.