سندرم خوردن شبانه

سندرم خوردن شبانه (NES، Night Eating Syndrome) بیماری است که با بی اشتهایی صبحگاهی، پرخوری عصرگاهی و شبانه و بیخوابی همراه است. در افراد مبتلا میزان ملاتونین کاهش می­ یابد. ملاتونین هورمونی است که در غده صنوبری (پینه آل) تولید می شود و به تنظیم چرخه خواب و بیداری کمک می کند (ریتم سیر کادین )
از طرفی در این افراد میزان لپتین کاهش می یابد. لپتین هورمونی است که از بافت چربی ترشح می شود و به کنترل اشتها کمک می کند. افزایش استرس های روزانه و بروز حالت های هیجانی سبب افزایش کورتیزول می شود که خود سبب کاهش حساسیت بدن به لپتین می شود.
میزان شیوع این سندروم 1.5، 1.6 و 5.7 درصد در جوامع مختلف است. میزان شیوع این بیماری در کسانی که در پی کاهش وزن هستند 6-16 درصد، در کسانی که عمل جراحی برای کاهش وزن انجام داده اند 9 درصد، در بزرگسالان مبتلا به دیابت نوع دوم 3.8 درصد، و در دانشجویان در شب های امتحان 12 درصد است.
چندین طبقه بندی در مورد افراد مبتلا به این سندرم وجود دارد.
الف – 1- پرخوری عصرگاهی، کسانی که 25 درصد کالری روزانه شان را پس از صرف عصرانه دریافت می کنند.
الف – 2- پرخوری شبانه: کسانی که حداقل 2 بار در هفته بیدار می شوند.
ب – کسانی که حداقل سه عدد از این علائم را دارند:
1-     بی اشتهایی  صبحگاهی
2-     تمایل شدید به خوردن بین شام و زمان خوابیدن
3-     دیر به خواب رفتن، یعنی نیم ساعت یا بیشتر پس از به خواب رفتن می خوابند و در طی شب نیز بیدار می شوند.
ج – عقیده داشتن به این که بخورم تا بتوانم بخوابم.
د – حالت های افسردگی
ه – ناکارآیی در امور روزانه
سندرم خوردن شبانه با سایر اختلالات خوردن مانند اختلالات مربوط به خواب همپوشانی دارد. پرخوری و بولیمیا دو اختلال خوردن هستند که ممکن است با سندرم خوردن شبانه اشتباه شوند، زیرا بسیاری از مراحل پرخوری در عصر اتفاق می افتد. تفاوت مهم سندرم خوردن شبانه با سایر اختلافات خوردن این است که کالری دریافتی در این سندرم 300 – 400 کالری است.
بیشتر تحقیقات بر رفتار درمانی تأکید دارند. این بیماران باید مدام با متخصص تغذیه خود در تماس باشند. در این حالت از آنها خواسته می شود تا مقدار غذاهای خورده شده و زمان خواب خود را به دقت یادداشت کنند. این یادداشت ها کمک می کنند تا بدانیم چه مقدار کالری به هنگام عصر و پس از آن دریافت شده است. تلاش بر این است تا فرد به تدریج به سه وعده غذا خوردن عادت کند. میزان کالری دریافتی برای زنان 1200 – 1500 کالری و برای مردان 1500 – 1800 کالری تعیین می شود.
تکنیک های رفتاری مانند بستن در اتاق خواب، بستن انباری و محل های نگه داری غذا و نصب علایم بر در اتاق خواب، دست شویی، حمام و آشپزخانه بیماران را آگاه می کند تا به رختخواب برگردند و در مقابل خوردن مقاومت کنند.
افراد مبتلا به این سندرم باید مسایلی را که در روز باعث اضطراب و نگرانی شان می شود و در رفتار خوردنشان مؤثر است، یادداشت کنند. اگر شخص از نظر هیجانی ناهشیار باشد در کنترل میزان خوردن دچار مشکل می شود. شناخت حالت های هیجانی و رفتارهایی که به خواب خوب و کاهش استرس کمک می کنند (مانند تنفس عمیق و شل کردن عضلات) و انجام ورزش روزانه بسیار مؤثر است. این درمان ها می تواند سبب کاهش واکنش آدرنال به استرس و افزایش میزان لپتین شود.
تکنیک های کاهش استرس مثل مدیتیشن و یوگا نیز در درمان سندرم مؤثر است.
خوردن یک لیوان شیر قبل از خواب، به خواب خوب کمک می کند. شیر حاوی اسید آمینه تریپتوفان است. تریپتوفان در ساختمان سروتونین که یک انتقال دهنده پیام عصبی است، وجود دارد. سروتونین به خواب خوب کمک می کند و به ملاتونین تبدیل می شود.
امروزه مکمل های حاوی ملاتونین در داروخانه ها عرضه می شوند. این مکمل ها به تنظیم ریتم شبانه روزی کمک می کنند.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد.